Büch: een fenomeen. Schrijver van dichtbundels, romans, reisverhalen en essays; hij publiceerde sinds 1976 meer dan dertig boeken. Hij is auteur van talloze artikelen en columns, maakt televisieprogramma’s en staat in het theater.

Boudewijn Maria Ignatius Büch werd op 14 december 1948 geboren in Den Haag. Hij bracht zijn veelbewogen jeugd door in Wassenaar, in een gezin met vijf broers en hij kende lange periodes van ziekzijn. Na het afronden van zijn gymnasiumopleiding liet Büch zich inschrijven aan de Leidse Universiteit. In 1974 deed hij doctoraal- examen Duits en in 1975 Nederlands.

Hij debuteerde in 1976 als dichter met de bundel Nogal droevige liedjes voor de kleine Gijs. De bundel werd met gemengde gevoelens ontvangen; sommige critici waren enthousiast, anderen begrepen niets van de gedichten. In 1977 en 1978 volgden nog twee dichtbundels: De taal als blauw en De sonnetten. In 1981 maakte Büch zijn prozadebuut met De blauwe salon en ook verscheen in datzelfde jaar zijn eerste essaybundel Eilanden.

Van 1976 tot 1984 werkte hij als redacteur en columnist voor de universiteitsbladen Mare (Leiden) en Folia Civitatis (Amsterdam). Begin tachtiger jaren verhuisde hij naar Amsterdam en vanaf dat moment ging hij zijn ‘winkeltje’, zoals hij zelf vaak ironische mag verkondigen, met een bijna uniek te noemen carrièreplanning, beheren.

In ‘82/’83 zien we hem onder andere werkzaam bij de Vpro-radio, waar hij meewerkt aan een literatuurprogramma en bij de Vara krijgt hij de kans een kunst- en boekenprogramma te maken, genaamd Büch. Door deze mediacarrière werd hij enorm populair bij het publiek en werd hij gezien als een mandarijn op boekengebied.

Ook zijn journalistieke bijdrage in de vorm van artikelen en columns is enorm. Hij schreef voor: Het Parool, NRC Handelsblad, De Volkskrant, Vrij Nederland, De Tijd, Man en Nieuwe Revu. Hij publiceerde zowel in de literaire tijdschriften Tirade, De Gids, Maatstaf, Bzzlletin en Optima als in wetenschappelijke tijdschriften zoals het Journal of Narcotics en De Negentiende Eeuw.

Boudewijn Büch is een groot liefhebber van eilanden, bibliotheken, popmuziek, Spinoza en Goethe en is een ongelofelijke workaholic!

Bij het verschijnen van De kleine blonde dood in 1985 verklaarde Büch zijn definitieve vorm te hebben gevonden: een autobiografische grondslag, een makkelijke leesbare stijl, veel dialogen en een overzichtelijke compositie. Vanaf 1985 verschijnen er ieder jaar een of meerdere nieuwe boeken van Büch: romans, dichtbundels, essays, reisverhalen etc.

Ongeveer tijdens het midden van de jaren negentig raakt Büch ook gesteld op het theater en het theaterpubliek al snel op hem. Enkele theatertours zijn: Büch denkt hardop (seizoen ‘95/’96) en Hoe word ik schrijver? Een cursus (seizoen ‘98/’99). Met zijn theatertour Op reis stond hij in januari 2001 op de planken van het gloednieuwe Scheldetheater in Terneuzen.

Boudewijn Büch is, zoals u wellicht weet, een Goethe-verzamelaar, een Goethe-reiziger en vooral een Goethe-bewonderaar.

Dit jaar verscheen De Goethe-Industrie en dat is misschien wel het meest excentrieke en meest eigenaardige boek dat de laatste jaren in Nederland verscheen. In dit boek wordt met de meest geheiligde dichter omgegaan zoals alleen Boudewijn Büch dat kan: met speurzin, met het raadplegen van rare boeken en vergeelde archiefbakjes, maar vooral met een ijver die zijn weerga in de literatuurliefde niet kent.

Enkele andere werken:
Dood kind (1982) gedichten
Het dolhuis (1987) roman
Brieven aan Mick Jagger (1988) roman
De rekening (1989) roman
Rock & Roll (1991) essays
Het ijspaleis (1993) reisverhalen
Blauwzee (1994) reisverhalen
Geestgrond (1995) roman
De bocht van Berkhey (1996) roman
Een boekenkast op reis (1999) de persoonlijke kroniek (privé-domein)
De hele wereld in een vitrinekast (2001)

Zoals eerder bekend is gemaakt schrijft Boudewijn Büch één van de vier essays voor de boekenweek 2003 met als thema leven en dood in de letteren. Büch schrijft over de plaats van de dood in de literatuur.

Boudewijn Büch is overleden op 23 november 2002